अपेक्षा

प्राप्तिको उदय

एक अभिशप्त अभियान थिएन
खुसीको पाइला
कुनै दुर्गमताको पदचिह्न थिएन
तर प्राप्तिले
वैशिष्ट्यता प्राप्त गर्न नसकेपछि
खुसीले पनि कोमलता उमार्न सकेन
    फसादको जड मान्छे थियो
    अभिनयको होडबाजीमा
    फलतः अब्बल त भयो
    त्याग र बलिदानीको अर्थ बुझेन
    प्रेमशास्त्रका अनेकन ग्रन्थ लेख्यो
    आफैंले पढेन र मनन पनि गरेन 
अचेल हृदयको कोठेबारीमा
लहैलहैमा शंका फलेका छन्
ईष्र्याले विश्वासका सेता भित्ताहरू
छिर्केमिर्के बनाएका छन्
फैलिएको छ
उज्यालो मुहारमा बेतुकका कोठी
र पोतेहरू अब हेर्नु छ
रुमानी सम्झनाहरू
    प्रेमको तीर्थाटनमा स्नान गर्छन्
    कि मुख बंग्याएर अर्को बाटो लाग्छन्
    नियाल्नु छ आफ्नोपनको आलोक
    पवित्र जल जस्तो देखिन्छ कि
    नालीको दुर्गन्धित पानी ?
अपेक्षा छ ढिलो नहोस्
प्राप्ति र खुसीको पुनर्आगमन!

विवेक दुलाल क्षेत्री